KARANLIKTAYIM!

"Bir an için kapatın gözlerinizi...

Görmediğinizi düşünün!

Nasıl algılardınız çevrenizi?..

Duyarak, koklayarak, dokunarak, tadarak...

Heryer karanlık ama öyle bildiğimiz gece karanlığı değil. Zifiri bir karanlık! Kendini bile hissedemeyeceğin, zamansız ve mekansız bir karanlık. Bir nevi ölüm gibi, bir nevi yaşam gibi. Garip bir karmaşa. Ellerimi hissediyorum ama göremiyorum. Sesleri duyuyorum ama kime ait olduğunu göremiyorum. Tanıdık var mı bilmiyorum, tanımadığım bir bedene yakın duruyorum. Ürkek bir hayvan misali köşeme sinip oluşabilecek tehlikelere karşı tetikte bekliyorum. Her an ters bir durum olabilir diye görmeyen gözlerimin yerine bütün duyu organlarım acil durumda. Kulak pür dikkat, her an duyacağı yöne dönmek için, ellerde yumruklar sıkılmış heran korunmak adına. Yaşayan bir mekanda kendimi boşlukta hissetmenin tarifini nasıl yapabilirim bilemiyorum ama sanki bir balondayım ve uçuyorum. Koskoca bir boşluğun ortasında bedenim sahipsiz ve bir o kadar korkak!

Nerdeyim ben? Zifiri karanlıkta yemekteyim.

Neden mi? Bir kere bile olsa görmeyen insanların nasıl bir dünyada yaşadıklarını deneyimlemek adına katıldığım bir etkinlikteyim.

Tınılar, rüzgar, kokular, hisler.görenlerin gözardı ettiği şeyler, görmeyenlerin yakaladıklarıdır. Görenlerin kör oldukları dünya, onların bulup çıkardıkları hazinelerdir.

Burası Galata-Beyoğlu nda bildiğimiz bir sokak. Defalarca geçmiş olabileceğimiz bir sokak belki de. Ve ben 3 arkadaşımla Karanlıkta Tüm Bildiklerinizi Unutmak adına bütün korkularımız ve bilinmezliğimizle binadan içeri girdik.

Burada hepimiz engelliyiz! Onlar bize engelsiz misafir dese bile…

Zifiri Karanlıkta Yemek için; binaya geldiğimizde adımızı ve iletişim bilgilerimizi alan görme engelli bir arkadaş yardımıyla kayıt edildik. Sonra onlara Cep telefonunumuzu...Gözlüğümüzü...yüzük, saat ve diğer ışık saçabilecek eşyalarımızı çantamızla birlikte teslim edip, tek sıra halinde merdivenlerden aşağıya indik. Başımızda görme engelli bir teşrifatçı vardı. İlk kişi onun sağ omuzundan tutmuş ve hepimiz önümüzdekinin sağ omuzunu tutarak salona doğru ilerledik.

Yavaş yavaş aydınlıktan karanlığa doğru…

KARANLIKTA YEMEK

Galata Diyalog Derneği bünyesinde faliyetlerini sürdüren Kör Fotoğrafçılar Projesi, bir yandan görmenin iktidarı karşısında görme biçimlerini sorgularken, öte yandan toplumun “Körlük” konusundaki önyargılarını yıkmaya çalışmak adına projeler düzenliyorlar.

Çoktan var peşindeyim bu etkinliğin ancak bir türlü fırsat yakalayıp gidememiştim. Bunca erteleme bir taşla üç kuş vurcağımdan olsa gerekmiş .

Bu gün DÜNYA ANADİLİ KUTLAMA GÜNÜ.

Anlayacağınız hem yemek yiyeceğiz, hem karanlığı deneyimleyeceğiz, hem de unutulmaya yüz tutmuş bir kültürün şarkılarını dinleyeceğiz.

42 kişiyiz bu gece!

42 engelsiz engelli olarak mekandan içeri girdik.

Heryer zifiri karanlık. Mekanın boyutu bir hayal, eni boyu sonsuz sanki. Düz olduğunu tahmin ettiğimiz bir koridordan yürüdük , her adımda endişeler biraz daha artıyordu zira öndekinden koparsam korkusu gülme krizine dönüşmüştü. Oturacağımız masanın önüne geldiğimizde bir başka görme engelli kişi bizi oturtmak için yardım etti. Masanın üstünde tabak,içinde bir takım yiyecekler var. Ne olduklarını anlamanın tek yolu bakmaktı tabii ama bu karanlıkta bakarak görmek imkansız olduğundan dokunduk, kokladık, ısırınca anladık ancak neyi yediğimizi. Su bardağını bulmak çok zor ve sıkıntılıydı, zira dökmek ve daha kötüsü yanında tanımadığın birinin üzerine dökmek oldukça gergin hale getirmişti hepimizi. Masaya yapışmışım, karşımda oturan var mı onu anlamak için ayaklarımı ileriye doğru yavaş yavaş ittim, Çarparsam birine özür dilerim diye düşünerek ilerlettim ama karşım boşmuş.

Yanım dolu ama hiç ses gelmiyor. Kadın mı erkek mi anlayamadım. Kokladım, erkekmiş. İstemeden elimi ona doğru uzattım, çarpınca ikimizde irkildik.

    Derken sanatçılar sahne aldı. Türkiye’de 32 kaybolmaya yüz tutmuş lisandan birinin temsilcileriydi sahne alanlar.            Ladino ( Judeo Espanyol yani Yahudi İspanyolcası ) müzik yapan bir grup. Adı Los Paşaros Sefaradis- Türkçe meali- Sefarad kuşları

1978'den beri faaliyette olan Los Paşaros Sefaradis Judeo-Espanyol halk şarkıları üzerinde yaptıkları araştırma ve bestelerle Türk-Sefarad kültürünün tekrar canlandırılmasında ve yaşatılmasında çok önemli bir rol oynamaktadır.

Sefarad dedikleri 500 yıl önce Osmanlı topraklarına gelen İspanyol göçmeni Yahudilerdir.

Şarkıların ezgileriyle mekan tanımı netleşmeye başladı. Derinlik ortaya çıktı. Dinlediğim şarkılar benim için yeni değildi tabii ki. Geçmiş kültürümden bana miras kalan ama ne yazık ki konuşamadığım, çocuklarıma veremeyeceğim bir miras. Bitti, tükendi, tükettik. 14-15 yaşlarında koroda söylediğim şarkıları duymak beni anneannemin balkonuna, onun sıcacık yatağına ve kendi çocukluğuma götürdü.

Anlayacağınız anadilimide, görme yetimide yitirmeyi deneyimledim bu akşam.

Gecenin sonunda yapılan anos hepimizi güldürdü.

“Bu mekanda Şirket toplantları, anma programları, konser, doğumgünü gibi çeşitli özel organizasyonlar yapmaktayız, ne yazık ki yapamadığımız tek organizasyon toplu sünnet törenleridir.”

Gülümseyerek çıktık oradan, yavaş yavaş karanlıktan aydınlığa doğru…

Kendime kattıklarımı yazarak anlatmak mümkün değil ama denedim.

Sizde denemek isterseniz ; http://www.karanliktayemek.com/
Sizde dinlemek isterseniz; http://www.youtube.com/watch?v=en8C3MJaRXI