Birkaç senedir statümü takip edenler bilirler sıklıkla yollardayım. Karada, denizde yada havada... insan her zaman her yerde bir tanıdığa rastlar ama ben o şanslılardan olmadım pek. Genelde kitabıma gömülür, minik not defterime notlar alır, en sevdiğim şarkılarla anılara dalar yada hayaller kurarak bu boş zamanı kendimle doldururum. İşkolik gibi gözüksemde, mecbur olmadıkça yollarda pek takılmam o dünyaya. Genelde yanıma hiç yakışıklı bir adam oturmaz ve ağlayan bir bebekle, gergin bir anneyle, sızlanan bir kadınla yada bir tanıdıkla pek denk gelmem. Düşünürüm neden? Bazı kitaplarda, filmlerde görürsünüz ya ilk görüşte aşklar, eski dostlar, eski kocası,karısı yada sevgilisiyle karşılaşanlar, ” Bana olmaz, ancak filmlerde...” der geçen cinstenim. Görmek için bakmak gerektiğini fark ettiğimden beri(!)hayatımın bu noktasında tuhaf değişiklikler olmaya başladı.
İlkini havaalanında D&R yaşadım, çarpıştık ve woww olduk.
İkincisi Belçika’da havaalanındaydı. Karşılaştık ve eskiyi-yeniyi konuştuk.
Üçüncüsü ise bu seyahatimde İsrael uçağında oldu. Ortak bir dost; Benim ve ALP’in. Alp bizim hayatımızdan bedenen gittiğinden beri hiç görmediğim, sesini duymadığım , hayatını facebooktan takip etmediğim, belki de birbirimizin varlığını çoktan unuttuğumuz birini gördüm. Sıradışı görüntüsüyle baş üstü dolabına ceketini sokmaya çalışırken adını seslendim ve döndü, bana baktı, öylesine boş! Ve hafızasındaki görselim oluşana kadar geçen birkaç saniyede varlığım anlam buldu ve gözlerinden yaşlar akmaya başladı... Benim de! Tek ortak noktamız ALP’ti. Ona yaptığı iyilikler ve karşılıklı oluşan dostluktan 3 sene geçmesine rağmen herşeyin son bulmasına sadece 5hafta kalmışken Alp’i evde ziyaret eden bu adamın gözlerinden boşanan her damlada ona olan sevgisi ve saygısını görmek beni gururlandırdı. İşte dedim, insan bedenini böyle terk etmeli...
Dördüncüsü, çok sevdiğim bir arkadaşım yeni bir ülkede hayata başladı. Bende bu ülkeyi her ziyaret ettiğimde onunla buluşmak için vakit ayırır, hem eski günleri konuşur, hem memleket dedikodusu yapar, hem de farklı hayatlarımızda ki zorluklarımızı paylaşırız. Sadece bir kaç saatte görüşülmeyen her saniyeyi kapatmak istercesine soluksuz konuşur, güleriz. Geçen geldiğimde bana sormadan yanında bir başka arkadaşını getirdi. Bilir benim herkesle konuşabildiğimi...Şans bu ya, yanındaki sevimli kız onun yerine iş görüşmesine gittiğim biri çıktı. Son derece keyifli bir yemek ortamı geçirdik bu sefer ki buluşmamızda.Hem bu sefer genç bir kızımızda eklendi sohpetimize. Ülkeler değişse de dostluklar kalıyor, ülkeler değişince insanların bakış açıları değişiyor. Ortaya çok güzel sentezler çıkıyor.
Yeni bakışlara açığım, birşeyler değişti zihnimde... Göreceğiz!
Farklı düşününce herşey daha güzel oluyor. Bir puzzle var, arka yüzünde insan suratı, ön yüzünde dünya haritası. Elinize veriyorlar yapın diye. Uğraşıyorsunuz, hangi ülke neredeydi, hangi deniz, kim kimin komşusu. Oysa bir saniyeliğine bir parçayı ters döndürseniz, arkasında saklı o yöntemi keşfetmeniz an meselesi. Sonrası çabucacık geliyor. Kulak, burun, göz herşey belli. Kolayca dünya haritanız tamamlanmış oluyor. Sonra da kendinize gururla bakıyorsunuz aynada ve ;
“ İyi ki kahve dökülmüş masaya da puzzleın arkasını görme şansım olmuş.” diyorsunuz.
En derin yaralarla başlar en derin gülücükler,
En yüksek uçurumlardan düşerken öğrenirsin uçmayı,
En derin denizlerde boğula boğula becerirsin tek bir nefesle yaşamayı.
Nietzsche
ne diyeceğimi şaşırdım arkadaşım yazın çok etkiledi beni..bu tasadüfler hiç peşini bırakmasın tek dileğim bu sana .....<3 <3
YanıtlaSil