100. BLOG YAZISI "İNANIRSAN OLUR"

3  Şubat 2010 tarihde açmışım blogumu. 

O günden bu yana bu 100. Yazım. 

Kendim kendime şaşkınım. Aptalca gülümsüyorum ekrandaki 100 sayısınaJ 

"Yazmak Keyifli" diye yola çıkışımın 100. adımı bu. Nice adımlar var atacağım, bunu bilmek ve buna inanmak beni 1000.yazıya da ulaştıracaktır eminim. Şaşkınlığımı bırakıpta hepsini tek tek okuyunca ne çok konu bulmuşum yazacak diye düşündüm. Sonuç kendimin bir malzeme olmasına bağlıydı. Ben kendime yazdım, hayat paylaşınca güzel dedim sizlerle paylaştım. Ama itiraf.com, keyif aldım yorumlarınızla ve kendi farkındalıklarımı arttırdım sayenizde. Belki sizin de farkındalık anlarınızı çoğalttım ya da sadece yüzünüze gülümseme oldum, kalbinize sıcaklık, bazen boğazınızda bir düğüm, bazen yanaklarınızda yaş oldum. İnanırsan olur dedim ve de öyle oldu.

"365 günlük serüven" 1325 tık almış, "Sevişen Beyin" 515, "Endorfin" 307,  "Öyle bir geçer zaman ki " ise 236 tık almış. Numaratörüm yanlış bile saysa ne yazar, ben yüzbinlerce gülücük aldım onu biliyorum.

İyi ki yazıyorum, iyi ki okuyorsunuz. İyi ki yazmaya devam ediyorum...

İşte karşınızda 100. Yazım.

Inanırsan Olur.

100. yazımın şerefine ilk yorum yapana benden bir şirinlikJ

Little Boy adlı bir filmden esinlendim 100.yazımda. beni çok etkileyen sahneler ve cümleler vardı içinde.

2.Dünya Savaşında Amerika’da geçiyor film. Babasıyla nefis bir ilişkisi olan ne yazık ki akranlarından kısa boylu olduğu için alay edilen bir çocuğun hikayesi. Abisi yerine savaşa alınan babasını canlı olarak geri getirme çabasının insanın kalbine dokunan söylemleriyle dolu bir dram. Babasıyla arasındaki ilişkinin anahtar sözcüğü “ Yapmak istiyor musun ortak?”  Oyun oynarlarken babası ona her zaman bu soruyu soruyor ve birlikte çıktıkları hayal dünyası yolculuklarından hep kazançlı dönüyorlar. Babasının askere alındığı gün Little boy babasına “Seni geri getirmek için herşeyi yapacağım,” diyor. Babasıda gene aynı soruyu yönlendiriyor. Hüzünlü bir ayrılık...

Little boy babasının ona tanıttığı bir sihirbaz’dan güç alarak sihir yapması halinde babasını geri getirebileceğine inanıyor.

 Devreye Peder giriyor, onu sihir yapmanın pek işe yaramadığını onun yerine İncil’den bir listeyle isteklerini gerçekleştirmek için uğraşması gerektiğine ikna ediyor.  Onu geri getirebilmek için pederin ona verdiği listeyi tamamlaması gerektiğine inan Little boy çabalamaya devam ediyor. Listenin son maddesine kadar geliyor, ancak babası hala gelmiyor. Ayrıca son madde çok üzücü. Little Boy onu nasıl yerine getireceğini bilemiyor bile. “ Ölüyü göm,” 

Aniden evin kapısı çalıyor ve ordudan gelen bir haberle tüm ev halkı hüzüne boğuluyor. Babası bombalamada ölmüştür ve künyesi  annesine teslim ediliyor. Cenaze töreninde Peder Little Boy’a bakarken, yanındaki adam “Şimdi söyle bakalım Peder bacak kadar çocuğa ne diyeceksin yeniden umutla Tanrı’ya inanması için?” Pederin cevabı ben 12’den vurdu. 

“Bununla da baş etmesini öğrenecek,”.

Little boy yenilmişti evrene ve inançlarına. Savaş babasını alıp götürmüş, ne sihir ne de liste tamamlanmasına rağmen onu geri getirmeyi başaramamıştır. Babasıyla gittiği deniz kenarına gider ve ufuk çizgisine bakar gözlerinden akan yaşlarla “Hoşçakal babacığım ben elimden geleni yaptım,”der.

Derken bir kaç gün sonra bahçede bağrışmalarla Little boy yataktan fırlar koşarak bahçeye varır ve inanamaz çünkü babası karşısındadır. Nasıl olduğunu anlayamaz ama sarılır gözleri yaşlı. Babası ona bakar ve “Biliyordum beni geri getirmek için herşeyi yapacağını. Gömülen ben değildim, ayakkabılarımı çalan başka bir askerdi. İçine saklamıştım künyemi onu getirmişler size. Gömülen beni değildim.”

Sadece inanmak yeter. İnanıp elimizden geleni yapmak. Gerisi ne olacaksa oluyor zaten. Sadece işler kötüye gidince iki kere düşünmek gerek elimizden gelenin en iyisini yaptık mı? diye.

Bembeyaz sayfaların yazılmaya başlandığı bu dönemde, kalbimizin sesine kulak verip isteklerimize odaklanalım. Beki İkala’nın yazısında dediği gibi;

“ Yüreğinizin istediği nasıl sizin için ulasılmaz olabilir ki?... "