Yazmak Keyifli: Bir ağaçın düşündürdükleri...

Bu gün daha önce hiç gitmediğim bir ormanda kendimle yürüyüşe çıktım. Ortamın huzur dolu sessizliğini içime çektim. Her yer bembeyaz ve büyüleyiciydi. Karla kaplı alanın içindeki dinginlik tarifsizdi. Varlığını sorgulatacak derecede sessiz. Ağaçların göklere varan boylarına hayretle baktım. Ben neydim ki bu muhteşemliğin yanında. Derin köklerine inmeyi ve onu tanımayı ne çok istedim.

Ormanda bulunan ağaçların sayısı ortamı bir tür fanusa çevirdi sanki. Öyle ki içindeyken dışardaki sesleri duymak pek mümkün olmadığı gibi, kendi sesimi dışarıya duyurmak da neredeyse imkânsızdı.

Elimi sürdüm tek tek o ince gözüken gövdelerine. Kabuk olmuş bedenindeki sevgiye yüzümü yasladım. Brezilya'lı bir doktor demiş ki; eğer hasta olmak istemiyorsan duygularını anlat. Diyalog, konuşma ve kelimeler güçlü birer ilaç ve mükemmel bir terapidir.

Derin nefes aldım ve bedenimin onun yanında minicik bir detay olduğunu düşündüm. Kalbimin atışları sakinlediğinde ona fısıldadım;

Köklerin sayesinde bu sert şartlarda ayaktasın.

Benim gibi…

Bahar gelince toprak en güzel nimetlerini sunacak sana ve sen tıpkı şu karlı günde şükür ettiğin gibi baharın tazeliğine de şükür edeceksin.

Benim gibi...

Bu duyguyla, gözlerimden bir kaç damla, pırıl pırıl parlayan bembeyaz karın üzerine düştü.

Ardından yüreğimde kocaman bir boşluk hissettim.

Huzur gibi, aşk gibi.

Şu evrende nice kötülükler varken, bir çok telaş, kaygı, korku, haksızlıklar varken, şu ormanda bu sarı kamış gibi upuzun ağaclara bakakaldım. Ne kadar telaşşsız, teslim olmuş, iğne yaprakların üzerindeki ağır kar öbeklerinden hiç şikayet etmeyen hallerine baktım. Gövdesindeki yaşam damarlarının köklerinden geldiğini bilmenin rahatlığında. Ihtiyacı olan besinin köklerinden taa en üstteki iğne yaprağının ucuna geleceğinden emin olan ağaca bakakaldım.

Her birinin kendi yaşam alanı olduğunu ve her dal birbirinin içinden geçerken hiç birinin yaşam alanına kast etmediğini. Toprağın kat kat altındaki köklerinin bir birlerine sarmalanmış olduğunu ama bu karmaşıklığın hiç birinin beslenmesine engel olmadığını.

Ve gene bir damla yaş düştü bu sefer neden insanlar böyle olamıyor diye…

Nazım Hikmet geliyor aklıma hür ve özgür ama kardeşçe.

Mümkün değil mi?

En imkansız ütopya mı yani?

Gerçek şu ki, dünya denilen bu alemde bir şeyler feci şekilde yanlış gidiyor, değil mi? Zulüm ve adaletsizlik, tahamülsüzlük ve baskı. Bir zamanlar itiraz etme, istediğiniz gibi düşünüp konuşma özgürlüğünüz varken, şimdi sizi kurallara uymaya, boyun eğmeye zorlayan sansür ve izleme sistemleri var. Bu nasıl oldu? Suçlu kim? Eh, bunda diğerlerinden daha büyük payı olan kişiler var tabii… ama yine gerçeği söylemek gerekirse, şayet suçluyu arıyorsanız aynaya bakmanız yeterli.*

Ve dönüp ormana bakıyorum yeniden. Onlar aralarında zor durumda olanı bilir ve ona destek olurlar. Karşılıksız yaparlar, çıkarsızdırlar. Alan verene borçlu olmaz. Veren karşılık beklemez. Ah ne güzel olurdu insanlıkta öyle yapabilseydi.

Satırları yazarken Trump ilk adımını attı bile. "Milli güvenlik" kararnamesi. 6 ülkeye göçmenlik yasağı geçici vize verilmemesi ve, en önemlisi meksika duvarının onaylanabileceği.

John Lenon ve Yoko Ono 1 Nisan 1973'te Nutopia adlı kavramsal bir ülke kurmuşlar. Ve demişler ki: Barış için savaşmanın değil, barışa teslim olmanın zamanı. Barışı düşünün, barış için harekete geçin, barışı yayın ve insanların barışı hayal etmesini sağlayın.

Çok mu zor?

Bir kaç hafta önce bir film izledim "The Sea of Trees" Sonsuzluk Ormanı. Filmde olayın geçtiği orman Fuji Dağı'nın eteklerinde bulunan Aokigahara Ormanı, nam-ı diğer İntihar Ormanı'.

Orman görevlileri Aokigahara’ya gelen üç tip ziyaretçiyi hemen tanıyabildiklerini söylüyorlar.

İlk grupta ormanın kötü ününü bilip neye benzediğini görmek isteyenler var.

İkinci grup Fuji Dağı’nı her yönden görmek isteyen yürüyüşçülerden oluşuyor.

Üçüncü grupta ise ormandan çıkmak gibi bir planı olmayanlar var.

Gelenler kendileri için belirlenen rotalardan şaşmamaları gerek yoksa inanılmaz bitki örtüsüyle yönünüzü bulmanız ve sesinizi duyurmanız mümkün değil. Fakat bir de bu rotalardan bilerek çıkan ve ormanın derinliklerine yürüyenler var. Onlara belirlenen parkurlardan çıkma cesaretini veren ise zaten oraya intihar etmek için gitmiş olmaları.

Konuyla ilgili çekilen bir belgeselde ormanın girişinden başlayıp patikalar boyunca uzanan renkli ipler dikkat çekiyor. Görevliler bu iplerin ormana girerken intihar etmek istediklerinden emin olmayanlara ait olduğunu söylüyor. O kişilerin ormanda çıkıp çıkmadıklarını ise maalesef kimse öğrenemiyor.

Ormanın girişindeki tabelalardaki notlar şaşırtıcı.

"Ateş yakmayın, çöp atmayın" gibi klasik uyarılar yerine "Lütfen intihar etmeyin, hayat size verilmiş bir hediye,” “Ailenizi ve arkadaşlarınızı düşünün lütfen intihar etmeden önce polisi arayınız” gibi tuhaf levhalar.

Ayrıca bu ormanda yalnızca intihar etmek isteyenler değil, masum insanlar da ölebiliyor. Çünkü ormanın altı yüksek demir rezerviyle kaplı. Bu da pusulaların doğru yönü göstermesini engelliyor. Özellikle geçmiş zamanda bu yüzden birçok masum insan yaşamını kaybetmiş.

Ormanın derinliklerine doğru gidildiğinde önce ağaçlarda topluma ya da geride kalanlara sitem amaçlı, mesaj veren çivilenmiş objeler ve bırakılmış veda notları görülüyor. Örneğin ağaca çivilenmiş bir notta kişi,

"Buraya geldim çünkü hayatımda hiç iyi bir şey olmadı." diye yazmış.

Daha derinlerde kendini ağaçlara asanlar, aşırı dozda ilaç alarak kendini öldürmüş insanların bedenlerini görmek mümkün. Hatta doğru mu yapıyorum diye çadır kurup kalanlar bile görülüyor. Japonya bu ormandaki intiharların sayısını resmi olarak açıklamıyor fakat sayının yıl başına 50-100 arası olduğu tahmin ediliyor.

İşte bende birden kendimi, hayatımı ve sahip olduklarımı düşündüm o sık ağaçlı ormanın derinliklerinde. Yaşamak için ne çok sebebim varmış diye şükür ettim. Ağacın gövdesine sıkıca sarıldım ve bana bu anı yaşattığı için teşekkür ettim.

Arkama baktım ve çocuklarıma doğru ilerledim.