KENDİNE ÇIKMAYACAK HİÇ BİR YOLCULUĞA ÇIKMA!

Bu sabah kahvesinde sizi güzel bir yolculuğa çıkarmak niyetindeyim, şöyle sık ağaçlıklı ve yemyeşil bir orman yolu bu. İçinden küçük köpüklü bir dere akıyor şırıl şırıl, hafif bir meltem sıcacık esiyor saçlarınızın içinden. Bazı yerlerde ağaçların altındaki yosunlara takılıp mantarlara bakıyorsunuz hayretle nasıl oldu bunlar diye, yem taşıyan karıncaları izliyor ve bunca yükü nasıl yüklendiklerini düşünüyorsunuz. Sakin ve huzurlu bir ormanı size çağırdım bu sabah. Böyle bir yolda kim yürümek istemez?

Ya da şöyle deli dalgaların sahile vurduğu bir kumsal, kumların üstündeki kabuklarla oluşmuş muhteşem renk cümbüşü ve sıcacık kumlara ayaklarınızı basarken omuzlarınızın ufuktaki güneşin sıcaklığını hissetiğini düşleyin...



Peki çamur içinde, bol çukurlu, kaldırımı olmayan ve aşırı kalabalık ayrıca da kokan bir Beyoğlu sokağına ne dersiniz?

“Öff buda nerden çıktı?” demeyin, bu da benim bu gün kendime seçtiğim yol. Deli bir koşuşturmayla (!) atladım metroya ve hızla durakları saydım geçerken. Yolun sonunda beni bekleyene kavuşmak için heyecan ve mutluluk içindeydim. Biliyorum bu yolculuk kolay değil, atlatmam gereken çok parametre var ama ben bunları göze aldım, kimseler umurumda değil. Bir arkadaşımın dediği gibi “siyah kurdeleli beyaz gülün kurdelesi ortadan gerçekten kalktı mı ?” ; sorarak ilerliyorum bu yolculuğa.

Bu yola çıkmam nerdeyse 2 senemi aldı. Kolay mı sandınız bulunduğunuz rahat koltuklardan gevşemiş poponuzu kaldırmak, sadece şikayet ederek gerçek yola hiç çıkmadığınızı fark etmek?



Evet ben bugün kendimde, derin izler bırakacağını bildiğim bu yolculuğa çıkaracak cesareti buldum...Ne demişler kendinize çıkmayacak hiç bir yolculuğa çıkmayın ve ben 2 senede hem kafamı hem de bedenimi bu yolculuğa hazırladım ve bu görsel şölen doğal olarak benim hakkım....



Kalbim deli gibi çarpıyor, korkmuyor değilim. Büyük bir karar, sonuçta ömür boyu seninle olacağına karar verdiğin bir şey bu, onu taşımaya herkese göstermeye , görecek olanlara sebebini anlatmaya ya da sessiz kalma hakkına saygı duyulmasına, bakışlara, anlamlara ve dedikodulara kulak asmamaya kadar gidecek bir karar bu.

Her şeyden önemlisi hayatlarından sorumlu olduğum 2 oğlumun düşüncelerinde ne mertebeye ulaşacağım bu yolculuktan döndüğümde? Bu da ayrı bir heyecan benim için.

Onlar ne düşünecek diye değil, beni “Ben” olduğum için bu kararı almama saygı duymalarını içten dilediğim içindir heyecanım.



Bir yolculuğa çıkarken ihtiyacınız olan şeyler, güven, o yolda olabilecekleri öngörmek, mümkünse paylaşacak bir dost ve sonuçlarına katlanacak bir yürek ve bütün bunları yazacak cesaret.



Eee bende hepsi olduğuna göre hadi çıkalım açık alınla....



Vardık buluşma noktasına. Tanımadığım bir oda dolusu insan vardı burada, herkes kendine ait bir yolculuğa çıkmaya hazırlanıyordu. Ne kadar hoş bir görüntüydü anlatamam. Herkesin yüzünde derin bir gülümseme yer etmiş, herkes emin.



10dk sonra, sol bileğimde ömür boyu benim olacak “DÖVME” ile Beyoğlu’nun kalabalık sokağına geri döndüm.

Güvenli...

Alerji olabileceğimi öngörerek ....

Sonucunda çekeceğim acılara katlanacağım yüreğimle....

Yanımda paylaştığım dostumla ....

Çıktığım bu yolculuktan geri dönüyorum, kendime çıkan bu yolculuğun sarhoşluğuyla...



Bende derin izler bırakan bu yolculukta bana eşlik edene teşekkürler, o ki hayatımdaki birçok ilkte benimleydi. Önayak olan, “hayat” denilen oluşuma ayrıca teşekkürler...